مینجیق

یک مقدارش که طبیعی است. اما گاهی از حالت طبیعی خارج هست. مثلا این داستان  عهد بوق و تعبیر ضد زن ادامه آن  را در نظر بگیرید که با گوش های خودم شنیدم.  (باور کنید  داستان واقعیت دارد!):

«یک هفته قبل از عروسی دایی ام ، من  مریض شدم. دایی ام (همان آقا داماد خوشبخت!) اون قدر مرا دوست داشت که پا شو توی یک کفش کرد که اگر این خواهر زاده ام در عروسی شرکت نکند من هم شرکت نمی کنم!  دو ماه بعد از عروسی دایی ام را دیدم که شکلات می خورد. به عادت دیرین خودم را برای او لوس کردم و گفتم به من شکلات نمی دی! جواب داد نه! می بینی چه  نفوذی این زن   (لابد منظور زن دایی است) روی جوان مظلوم (لابد منظور خان دایی است) اعمال کرده بود،  فقط در دوماه!»

جالبه که من این ماجرا را می شنوم تنها یک تعبیر دارم. دایی مربوطه،  شخصیت  سست، وابسته و رشد نیافته داشته. تا جایی که می گفت اگر خواهر زاده ام در عروسی نیاید من هم که دامادم نمی روم! بعدش هم مرد گنده جلوی بچه شکلات خورده به او نداده. چه ربطی به نفوذ زنش داشته!؟آیا  زنش گفته بوده جلوی بچه شکلات بخور، به او نده؟! بعدش هم من اتفاقا دلم به حال خانم اون دایی می سوزه که باید یک مرد با این شخصیت متزلزل و بچگانه را به عنوان مرد زندگی تحمل کند.

وقتی از این گونه تغییر رفتارها در برادر و یا پسر خود می بینید عروس خانواده را سرزنش نکنید. اون آقا داماد  هست که شخصیت وابسته دارد. او را طوری بار آورده بودید که می بایست همیشه پشت سر یک زن قایم شود. قبل از ازدواج پشت مادر و خواهرش قایم می شد و آن ها این وابستگی بیمارگونه را به حساب مهربانی و عاطفه او می گذاشتند. بعد از ازدواج که زنی جدید در زندگی او ظاهر شده، پشت همسرش قایم می شود. به قول معروف «نو که  اومد به بازار کهنه شده دل آزار»!

روش تربیتی خودتان غلط بوده که او را این همه وابسته بار آورده. بعدش هم این قدر محتاج توجه اون شازده داماد نباشید.  خود نو عروس شاید دوستی بهتر و یکرنگ تر  و با معرفت تر و فهمیده تر  و با انصاف تر از برادر یا پسرشما برای شما از آب در بیاید (که معمولا این چنین می شود!). با نو عروس رابطه تان را بهتر کنید تا روز به روز  فاصله هایتان از هم بیشتر نشود.