+0 به یه ن
بینید! ما جنگ چالدران را باختیم چون که سرداران ما خیال می کردند نیروی اراده و ایمان و عشق و....می تواند بر نیروی تجهیزات غالب آید. چند صد سال بعد ما جنگ ترکمانچای را باز به همان دلیل باختیم. در هر دوی این جنگ ها جانفشانی سربازان ایرانی در حد کمال بود اما چون تجهیزات نبود این جنگ ها را باختیم. در جنگ تحمیلی ۸ ساله، یک وجب از خاک را از دست ندادیم چون که علاوه بر جانفشانی سربازان تجهیزاتی نظیر هواپیماهای جنگی اف-۱۴ داشتیم. اگر این تجهیزات را نداشتیم علی رغم همه جانفشانی های سربازان ایرانی باز به همان سرنوشت ترکمانچای و چالدران دچار می شدیم.
اما تبلیغات رسمی این را به ما نمی گوید . ترجیح می دهد حماسه بسراید و از نیروی ایمان و غیرت بگوید تا این که سخن واقعگرایانه در مورد اهمیت تجهیزات در جنگ به ما بگوید. مگه اجداد ما در جنگ چالدران یا ترکمانچای ایمان و غیرت نداشتند که باختند؟! داشتند خوبش را هم داشتند اما با چاقوی آشپزخانه یا حتی بهترین شمشیر ها نمی شود به جنگ توپخانه رفت. تبلیغات رسمی چنان فراگیر بوده که باعث شده که حتی روشنفکرهای ما در مورد «نیروی اراده» دچار توهم شوند و به مردم آدرس غلط دهند. رمان هایی از روشنفکران در مورد جنگ تحمیلی خوانده ام که همین نگرش غلط تبلیغات رسمی را باز تولید می کنند بی آن که خود کوچکترین شباهتی به حکومتیان داشته باشند.
در مورد حفظ محیط زیست تجهیزات همان قدر اهمیت دارد. وقتی با پتو و بیل و آبپاش به جنگ آتش در جنگل می روی هرچه قدر هم که جانفشانی کنی باز می بازی. اما وقتی با هلیپاد و هلی کوپتر مخصوص این کار می روی، بر آتش غلبه می کنی. این نوع تجهیزات در دست حکومت هست نه در دست مردم.
روشنفکران ما- به دلیل پیش زمینه رمانتیک و شاعرانه و حماسه سرایشان- به جای این که مردم را دعوت به مطالبه گری از حکومت برای تدارک این نوع تجهیزات کنند آنها را به اراده گرایی سوق می دهند. این آدرس غلط دادن هست.
اشتراک و ارسال مطلب به:
فیس بوک
تویتر
گوگل