مینجیق

+0 به یه ن

اندکی بعد از وقایع سال ۸۸،   رسانه ها پوشش وقایع را کنار گذاشتند و روی پرونده  سکینه محمدی آشتیانی، متولد تبریز متمرکز شدند. به او در دادگاه اتهام معاونت در قتل همسر  و زنای محصنه زده بودند. با این که شواهد برای این اتهامات موجود نبود اما قاضی حکم سنگسار صادر کرده بود. این حکم، واکنشی جهانی در پی داشت که البته بعدا به ۱۰ سال حبس تقلیل یافت. ده سال پیش هم این زن آزاد شد.

این زن  دو فرزند به نام های فریده و سجاد داشت. سجاد برای تبرئه مادر می کوشید. سایت های زیادی در آن زمان، کوشش های او را برای تبرئه مادر پوشش می دادند. بیشتر سایت های موسوم به ارزشی بخش نظرات را آزاد می گذاشتند تا کاربران علیه سجاد و مادرش فحاشی و توهین کنند. من بخش نظرات  چند تا از این سایت ها را خواندم. چیزی که نظرم را جلب کرد این بود که اغلب توهین کننده ها به سجاد خود را مردان رشتی معرفی می کردند. سجاد را بی غیرت می خواندند وادعا می کردند که اگر جای او بودند خود، مادر را می کشتند. طبعا سجاد به توهین های آنها وقعی نگذاشت و حامی و پشتیبان مادر ماند. اگر من می خواستم مرد سال انتخاب کنم سجاد را بر می گزیدم.

در همان سال ۸۸، بسیاری از سبز های پایتخت سعی می کردند با ترجمه به زبان ترکی دیالوگ های فیلم هایی نظیر فیلم های مسعود کیمیایی که زیاد دم از غیرت  و مردانگی می زنند ، همشهریان ما را ترغیب کنند که در جنبش جلو بیافتند. (بخوانید سپر بلایشان شوند.) این تحریکات کوچکترین اثری   در آقایان همشهری ما نداشت. فقط سوژه خنده شد.

همشهری های ما با این چیزها تحریک نمی شوند  که خودشان را-یا مادرشان را- فدا کنند. اصلا به آن گوینده و نظرش آن قدر اهمیت نمی دهند که باغیرت یا بی غیرت خوانده شدن توسط  او، انگیزه ای برای انجام دادن یا ندادن کاری به وجود اورد. 

اما اگر زنان خانواده شان یا دختر محبوبشان، در جنبشی جلو بیافتند پشت سر آنها  برای محافظت  راه می افتند  و اگر لازم شد   اقدامات قهرمانانه هم  از آنها سر می زند.   در جنبش مهسا، برعکس جنبش سبز، این اتفاق افتاد

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

با کمال تاسف، اخیرا در یکی از روستاهای استان ایلام پدری دختر ۱۸ ساله خود را به بهانه ناموس به قتل رسانده است. در کانال آقای محدثی (جامعه شناس گیلانی)  به این معضل زیاد پرداخته شده است. در مجموع به نظرم می رسد گیلانی ها دوست دارند روی  این مسئله  انگشت بگذارند و در صفحات مجازی به آن بپردازند. فکر کنم  چون در این زمینه گمان می برند که فرهنگشان  از سایر اقوام ایرانی بالاتر است بدشان نمی آید به این موضوع پرداخته شود تا ته دلشان خوش خوشانشان شود که ما برتر از دیگرانیم (دست کم در این مورد!). در مورد این که آیا واقعا گیلانی ها بیشتر از سایرین در کانال ها و وبلاگ هایشان به این مورد می پردازند  می توان تحقیق کرد. در مورد این که آیا واقعا گیلانی ها در مورد مسایل بانوان آزاد اندیش تر هستند هم می توان تحقیق کرد. مشاهدات بسیار محدود من از شمالی ها  روی این ادعا صحه نمی گذارد و اتفاقا عکس آن رانشان می دهد. البته مشاهدات محدود نمی توانند معیار باشند.

در بالا نیت خوانی ای هم کردم که تنها بر حدس و گمان هست و قابل اثبات نیست. خیلی هم بر آن اصرار نمی ورزم.  هرچند می دانم عده ای – به حق- به این نیت خوانی من خرده خواهند گرفت خواستم  آن چه از ذهنم گذشته را بیان دارم تا بلکه قلقلکی داده باشم. رشتی ها خیلی برای خودشان نوشابه باز می کنند که روشنفکریم اما من از همکاران مرد شمالی به خاطر جنسیت ام اذیت و آزار زیاد دیده ام (بیشتر از متوسط سایر همکاران ایرانی). خیلی وقت ها این مردان شمالی با این تصور که دیگه خود را  سرآمد  روشنفکری وبه رسمیت شناختن حقوق زنان در سرزمین ایران می دانند   به خود اجازه می دهند همکاران زن سایر استان ها را آزار کلامی دهند  با این تصور غلط که همین اذیتی که می کنند از رفتاری که سایر مردان ایران با آنها می کنند باز هم بالاتر است چرا که آنها شمالی روشنفکر هستند.   لابد آن قدر اخبار قتل های ناموسی شهرهای دیگر را به هم دیگر بازگو می کنند که گمان می کنند در شهر های غیر شمالی  همه  مردان سر اعضای مونث خانواده را می برند و درنتیجه بر سر  زنی که این جور بزرگ شده، می توان زد! البته- تا جایی که من دیده ام-  در برخورد اول مردان شمالی، معمولا خونگرم تر و مبادی آداب تر از سایر مردان ایرانی هستند اما معمولا (البته نه همیشه) در برخورد دوم و سوم نیششان را می ریزند و در برخورد چهارم (معمولا اما نه همیشه) چنان رفتار می کنند که انگار همکاران زن  از سایر استانها، کلفت خانه زاد این حضراتند بدون هیچ حق و حقوقی. اینها مشاهدات شخصی من هستند که شاید اشتباه باشند.

بگذریم! آقای دکتر محدثی، در کانالش (زیر سقف آسمان)  نوشته های یک خانم به نام خانم نجاتی را هم منتشر می کند. او هم برای خودش پدیده ای است. خود را جامعه شناس معرفی می کند اما متن های سراسر احساسی در اسطوره سازی از «دختران زاگرس» می نویسد. بقیه به او خرده می گیرند که« اگر می خواهی متن احساسی بنویسی بنویس. اما دیگه اسمش را نذار متن جامعه شناسی!»

 داشتم فکر می کردم ذهنیت پشت نوشته های احساسی خانم نجاتی خیلی متفاوت از آن پدر قاتل نیست. هر دو آن قدر به فکر حرف مردم و تصویر خودی در مقابل غیر خودی هستند که اولویت ها را گم می کنند. پدری که وظیفه اصلی اش در زندگی کمک به بالیدن فرزند و حفاظت او در برابر خطرات هست از ترس  حرف های  یاوه مردم دختر معصومش را به قتل می رساند. تاکیدم روی «معصوم» هست. مگر یک دختر ۱۸ ساله چه گناهی می تواند مرتکب شود. حداکثر گناهش عشق هست و عمل به توصیه های سهراب سپهری: «بگذاریم که احساس هوایی بخورد....»

از سوی دیگر کسی که خود را جامعه شناس معرفی می کند چنان دغدغه تصویر قومش و یا به قول خودش، «دختران زاگرس» در پیش چشم دیگران (دیگرانی که ما باشیم)  دارد که به وظیفه اش به عنوان جامعه شناس که همانا آسیب شناسی معضلاتی از این دست هست نمی پردازد.

ما ترک های  آذربایجان عیب و ایراد زیاد داریم. اما دست کم به این مرحله رسیده ایم که با عیب و ایرادهایمان خود را مواجه کنیم و در صدد برطرف نمودن آنها باشیم. نمی آییم از  معضلی در این حد و حدود  به خاطر حرف مردم اسطوره سازی کنیم! ۷ سال پیش در سال  

۱۳۹۶

دخترکی معصوم به نام آتنا اصلانی در پارس آباد مغان  توسط همسایه ربوده شد و به شکل فجیعی به قتل رسید. تمام ایران در بهت  و خشم فرو رفت. مردم آذربایجان بیش از بقیه خشمگین بودند. اما من توجه کردم و خوشبختانه ندیدم هیچ کس بخواهد موضوع را کتمان کند یا «به خاطر حفظ آبرو» زیر فرش کند. همه دنبال آن بودند که راهی بیابند که چنین فاجعه ای تکرار نشود و خانواده مقتول کمتر آسیب ببینند. راه حل هایی که ارائه می شد لزوما علمی نبودند  (اگر  علمی بودند که می شدیم سویس و سوئد- هنوز به آنجا نرسیده ایم.). اما دست کم معضل را زیر فرش نکردیم. شِر و وِر هم نگفتیم که از این موضوع اسطوره بسازیم. دنبال راه حل بودیم.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

کارزار حمایت از پرستاران بخش نظرات نیز دارد. امروز نظرات را نگاه کردم و دیدم اغلب نظرها، نه در جهت حمایت از پرستاران، بلکه در جهت کوبیدن و تحقیر پرستاران و زیر سئوال بردن کوشش های آنها برای احقاق حق آنهاست. فحاشی ها و توهین ها را در اغلب موارد باید نشنیده گرفت و پاسخ نداد. اما در این مورد توهین هایی که به پرستاران شده در واقع بد بیان کردن و بد تحلیل کردن یک سری واقعیت های انکار ناپذیر هست. از سوی دیگر چه من و شما بخواهیم این توهین ها را در سایت کارزار نادیده بگیریم چه پاسخ گوییم، چنین قضاوت های  منفی ای علیه پرستاران  در بین بسیاری از هموطنان وجود دارد. منتهی بیشتر آنها مودب تر از آنند که بر زبان آورند. برخی هم به زبان می آورند اما نمی نویسند.  اتفاقا خوب شد که یک عده در بخش نظرات آن قضاوت های منفی را صراحتا نوشتند. حال می توانیم به همه آنها بپردازیم و قضاوت ها را نقد نماییم.

توهین ها بر اساس چند واقعیت هستند: ۱) خستگی و خواب آلودگی پرستاران در سر کار، ۲) عدم اعتصاب سایر اقشار تحصیلکرده که حقوق ناچیز دارند، ۳) تمایل بسیاری از پرستاران به پزشک بودن به جای پرستار بودن، ۴) تمایل پرستاران زن به ازدواج با پزشکان مرد، ۵) علاقه پرستاران به آرایش.

۱) خستگی و خواب آلودگی پرستاران طبعا از طولانی بودن شیفت های آنها نشات می گیرد. مسئولان باید پرستاران بیشتری استخدام کنند و با بالا بردن حقوق پرستاران از تغییر شغل آنها جلوگیری کنند تا شیفت های طولانی به پرستاران کشور تحمیل نشود.

۲ّ) اعتصاباتی نظیر آن چه که پرستاران یا معلمان ترتیب می دهند نشان از تشکل یافتگی و آگاهی صنفی و قابلیت کار گروهی این دو قشر دارد.   این که سایر اقشار تحصیلکرده که حقوق ناچیز دارند دست به چنین اعتراضاتی نمی زنند دلیل بر نجابت آنها نمی شود. نشانه آن هست که فرهنگ کارگروهی و مطالبه گری صنفی ندارند. اغلب چنان گرفتار تکروی ها و زیرآب زنی ها  و کیش شخصیت و سایر صفات منفی هستند که نتوانسته اند چنین تشکل یافته اعتراض کنند. به جای آن  در پستوی خانه یا در گوشه فضای مجازی غرولند می کنند و  ناله سر می دهند. شجاعت اخلاقی دو قشر معلم و پرستار در شکل دادن اعتراضاتی که انواع و اقسام تبعات خطرناک برایشان در پی دارد ستودنی است.

اگر من نوعی- با این که پرستار نیستم- به طور ویژه اعتراضات پرستاران را دنبال می کنم و از آنها حمایت می نمایم به آن دلیل هست که نیک آگاهم که اگر پرستاران شغل خود را در ایران ترک کنند نظام سلامت در ایران نابود می شود و دود آن به چشم شهروند عادی چون من می رود که- در هر صورت- روزی سرو کارم به بیمارستان خواهد افتاد.

۳) درسته که بسیاری از پرستاران به هنگام کنکور تمایل داشتند که به جای پرستاری پزشکی قبول شوند. اما علی الاصول این موضوعی مربوط به ۱۸ سالگی است. اگر پزشک و پرستار هرکدام بر اساس خدمتی که به جامعه می کنند منزلت داشته باشند این موضوع در سن  ۳۰سالگی به بالا نباید دغدغه باشد. اگر  دغدغه بماند (که متاسفانه باقی می ماند)، از اختلاف حقوق نامتناسب بین پزشک و پرستار ناشی می شود. البته حقوق و درآمد پزشک باید از پرستار بالاتر باشد اما نه این قدر. و  

مهمتر این که مینیمم حقوق پرستار باید مکفی باشد.  احیانا اگر دکتری اسم در کرد و ثروت افسانه ای به هم زد اشکالی ندارد. ما که بخیل نیستیم! ولی حقوق مینیمم پرستار باید کفاف مخارج را بدهد. مهم این هست. اگر چنین باشد دیگه حسرت پزشک شدن برای قشر پرستار در سن بالای سی سالگی، خیلی موضوعیت نخواهد داشت. مگر در مورد تک و توک افرادی که ضعف شخصیت دارند.

۴) طبیعی است که خانم های  پرستارمجرد تمایل به ازدواج با آقایان دکتر مجرد داشته باشند. به هزار و یک دلیل که شما خود بهتر می دانید یک پزشک مرد برای یک پرستار زن می تواند جذابیت داشته باشد. در جامعه امروز ما که دیگه نه تنها «نخ دادن» در این موارد منفی تلقی نمی شود بلکه حتی خواستگاری دختر از پسر هم در جامعه ما- حتی در بین قشر محافظه کارتر جامعه ما- پذیرفته شده است. آنان که این موضوع را دستاویز تحقیر پرستاران و سپس انکار حقوق آنها می کنند در فضای ذهنی پنجاه سال پیش می زیند. از نظرشان پرستار زن هست و پزشک مرد و اولی در پی «تور کردن» دومی است. حال آن که الان درصد بزرگی از پزشکان (نزدیک ۵۰ درصد) خود زن هستند و ۲۵ در صد پرستاران هم مرد هستند.

اگر هم احیانا رابطه خارج از قاعده و غیراخلاقی ای بین پرستار زن و پزشک مرد صورت بگیرد، ده ها برابر پرستار پزشک مقصر است. در مناسبت قدرت پزشک مرد هست که دست بالا را دارد نه پرستار زن. کسی که در مناسبات قدرت دست بالا را دارد طبعا مسئولیت بیشتری هم دارد. چه معنا دارد که پرستاری را که از هر نظر قدرت کمتری دارد  مقصر می دانید و پزشکی را که دست بالا را دارد قربانی؟! آیا زمان این قضاوت های دوره مردسالاری به سر نرسیده!؟

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

فصل ششم سریال کراون را هم دیدم.  شخصیت فاید پدر توجهم را خیلی جلب کرد. یارو خودش را جر می داد که خانواده سلطنتی  آدم حسابش کنند که  تا آخر هم حساب نکردند. اما از اون طرف، پسر خودش را مدام تحقیر می کرد! خیلی رقت انگیز بود.  متاسفانه حکایت زندگی خیلی هاست که بچه های خود را تحقیر می کنند و بعد گمان می کنند با چسباندن خود به پولدارهای فامیل و ادعای اصالت خانوادگی، عزت و  احترام و جایگاه رفیع می یابند. دست  آخر هم بچه را از خود دلزده می کنند و پولدارهای فامیل هم بیش از پادو به آنها نمی نگرند! حکایت  فیلم برادران لیلا!   باز در همین سریال هم نشان می داد که ملکه مادر مرتب  از دخترهای پا به سن  گذاشته اش ایراد می گرفت. مثلا وقتی خواهر ملکه می گفت دکتر به من گفته از نرده استفاده کنم  ملکه مادر به جای ابراز محبت با حالتی ظفرمندانه می گه که من در این سن از نرده استفاده نمی کنم! این همه نامهربانی را از غریبه ها بر نمی تابیم ولی ظاهرا از جانب مادرغیرعادی نیست!  چه در کاخ سلطنتی چه در کلبه درویشی! در قسمت آخر الیزابت جوان تر به الیزابت ۸۰ ساله می گوید از وقتی مادر فوت کرده، اعتماد به نفست  بیشتر شده.   یاد یادداشت های اسدالله علم افتادم که به مزاح می گفت شاه مملکت هم باشی باز از زنت می ترسی . (گویا اسم یک جایی را ثریا گذاشته بودند و شاه می ترسید از آن بازدید کند مبادا به فرح بر بخورد. یک همچین  داستانی داشت.) اما به نظرم درست تر هست بگویند ملکه ۸۰ ساله انگلیس برای ۵۰ سال هم باشی باز تا مادر زنده هست از دست قضاوت های دایمی مادرت اعتماد به نفست را گم می کنی!

https://www.youtube.com/watch?v=WaIFRKEtH00

این فیلم  مستند در یوتیوب در مورد زندگی برخی از میلیاردرهای هندی است. توصیه می کنم فیلم را از دقیقه ۱۸ ببینید. در مورد زندگی  یک خانم میلیارد خودساخته هست که درروستایی محروم در هند دنیا آمده و متعلق به پایین ترین کاست هندوها  بوده است. او ابتدا با خیاطی و سپس با سرمایه گذاری بر ملک ثروتی می اندوزد. دست تنهایی! (دست کم در مستند چنین نشان می دهد.) داستانی است باورنکردنی. اگر یک دهمش هم درست باشد- حتی اگر ده برابر آن چه نشان داده شده قسمت سیاه در زندگی او بوده است که سانسور شده- باز هم فوق العاده تحسین برانگیز هست! حتما می دانید تعلق به پایین ترین کاست هندو در  جامعه هند یعنی چه؟! ما در جوامع اسلامی یا در جوامع غربی اصلا همچین مفهومی وحشتناکی نداریم و نمی توانیم درک کنیم برای پیشرفت یک نفر-آن هم یک زن- از آن کاست در جامعه هند چه موانعی هست. 

به هر حال این خانم خود را بالا کشیده اما مرتب به روستای محل تولدش سر می زند و به دردهایشان می رسد. این که ریشه خود را فراموش نکرده و به فکر روستای زادگاهش هست چیزی است که تحسین خیلی ها را بر می انگیزد اما به نظر من، امری تحسین برانگیز تر در وجود و شخصیت این زن بود که کمتر کسی به آن توجه خواهد کرد. منظورم آن آرامش و اعتماد به نفسی است که در چهره دختر نازپرورده این زن موج می زند.  خیلی ها خواهند گفت دیگه یک دختر نازپرورده چه دردی دارد؟! اکثریت غالب افراد اگر جای ان مادر بودند (یا حتی خیلی خیلی کمتر از او برای بالا بردن جایگاه  خانوادگی زحمت کشیده بودند) صبحشان را با سرکوفت بر سر فرزند که باید قدر موقعیت ممتازش را بداند آغاز می کردند و شب را با سرکوفت این که فرزندشان لیاقت این امکانات را ندارد تمام می کردند. دیگر آرامشی در ضمیر این فرزند باقی نمی ماند که در چهره اش نمایان باشد. شخصیت بچه خرد و لورده می شد! پدر یا مادر خودساخته به فرزند سرکوفت می زدند و سیل نوچگان و کاسه لیسان دربارش هم در تایید حرف او چند تا هم از روی عقده هایشان روی سرکوفت های والد می گذاشتند و فرزند میلیاردر خودساخته را بدتر می کوبیدند. وقتی مادر میلیاردر در حضور ملازمان بر سر فرزند می کوبد دیگر آن چه که ملازمان عقده ای بر سر بچه می آورند معلوم است! اتفاقا برعکس تصور عموم، فرزند میلیاردربودن-به خصوص میلیاردر های خودساخته- بسیار زجرآورتر از فرزند یک خانواده طبقه متوسط بودن هست.

اما در این مورد ظاهرا دختر آن خانم به لحاظ روانی راحت هست. اصلا مادر نیازی نداشته که دایم به دخترش سرکوفت بزند که من از کجا به کجا رسیدم تا تو اکنون در رفاه باشی. مرتب با دخترش به آن روستا برای خدمت رسانی رفته اند و دختر به چشم خود همه چیز را دیده. دیگه نیازی به سرکوفت نبوده.

شما هم اگر فرد خودساخته ای هستند که فکر می کنید زیادی خوش به حال فرزندتان می شود به جای سرکوفت به او به همراهی او به کمک رسانی به محرومان بپردازید تا او به چشم خود ببیند و برای درک موضوع، به سرکوفت دایمی شما نیازی  نداشته باشد.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

من نظر زیر را در ۲۸ فروردین منتشر کردم. انتظار داشتم کلی نظر تند و تیز و مخالفت و بد و بیراه به دنبال داشته باشد. اما کسی نظری نداد. به گمانم دیده نشد. برای همین دوباره منتشر می شوم که مطمئن باشم حتما فحش می خورم😄

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

دکتر هلاکویی می گه عشق زن و شوهر را خشم و عصبانیت متوالی به بی تفاوتی بدل می کند. خشم شدید و مداوم علیه همسر که قطعا  به این نتیجه  منجر می شود.  حتی خشم و طلبکاری کلی هم   (حتی اگر علیه همسر نباشد) آتش عشق را خاموش می کند و  به بی تفاوتی می انجامد. وقتی زوجین کار سنگینی دارند که  اعصابشان دایم خرد  هست خطر چنین  سرد شدن بین آنها زیاد هست. در زوج های پزشک من این را زیاد دیده ام. واقعا پزشکی کار سختی است و وقتی زن و شوهر هر دو پزشک هستند تحت فشار بسیارند و در نتیجه خستگی می تواند خشم  مزمن بیاورد. بعدش  آتش عشق شان  سرد می شود.  نباید فکر کرد که چون روزی (احتمالا در دهه بیست زندگانی) ازدواج با عشق    شروع شده همین گونه ادامه خواهد یافت. من زیاد شنیدم که  یکی از زوجین که شاهد سرد شدن عشق همسر ش و احتمالا بی وفایی می شود به شدت شاکی می شود که چرا وی به تعهدش وفادار نمانده.  احساسات آدم در طول زمان عوض می شود. باید مواظبش شد. وقتی زوجین کاری سنگین و جدی مانند پزشکی دارند  که طبعا روی روح و روانشان فشار می آورد دیگه بهتر هست سر موضوعات کوچک تر و بی اهمیت تر  بیخیال باشند. اصرار نداشته باشند که در همه چیز بدرخشند. در همه چیز قرار نیست perfectionist و کمال گرا بشوند. در همان پزشکی و اتاق عمل کمال گرا باشند کافی است. چه اصراری هست که حتما دخترشان هم مثلا در کلاس باله سرآمد باشد. در کلاس باله اش شل و ول حضور پیدا کند مگه چی می شود؟!  اصرار بر کمال گرایی در همه چیز   اون قدر فشار به  زوجین می آورد که  به خشم و عصبانیت دایمی می رسند و عشق در خانواده شان به سردی می گراید. درسته شغل سنگینی مثل پزشکی درآمدی می آورد که زوجین را قادر می سازد لاکچری زندگی کنند. اما خیلی وقت ها بهتر هست که ساده زیستی پیشه کنند. نه برای این که پولش را ندارند بلکه به این دلیل که لاکچری بازی هم وقت می خواهد و اعصاب می طلبد. لاکچری بازی بیشتر برای آدم های بیکار پولدار هست. نه زوجی پزشک یا نظیر ان که هزار تا کار مهم تر از لاکچری بازی دارند. لاکچری بازی را به بعد از بازنشستگی هم می توان موکول کرد.

-------------

در نوشته قبلی ام اشاره کردم که زندگی زوج های پزشک به علت سختی کار پزشکی از یک سو و نیز اصرار بر سبک زندگی لاکچری (که استرس های خاص خود را دارد) می تواند تنش زیادی داشته باشد. اشاره کردم اگر برخی چیزهای کم اهمیت تر را شل نگیرند این همه استرس به خشم و طلبکاری دایمی منجر می شود که آن هم به گفته دکتر هلاکویی (و نیز مشاهدات پرتعدد خودمان) به سردشدن عشق می انجامد.

 در مورد زوج های فیزیکدان چی؟ راستش کار تحقیقی فیزیک در شاخه ای مانند انرژی های بالا کار  پراسترسی نیست. هیجان دارد اما استرس ندارد. این که تصور می کنی شاید مقاله ای که داری می نویسی پرده از یک راز طبیعت بردارد خیلی هیجان انگیز است. اما استرس خاصی  ندارد جز آن که ممکن هست این ایده که  شما دارید روی آن کار می کنید به عقل یک گروه دیگه در آن سوی دنیا هم برسد و اندکی (یکی دو روز) زودتر از شما مقاله را منتشر کنند. در سال های اول که تعداد مقالات پژوهشگر کم هست و برای یافتن شغل  به مقاله نیاز دارد این موضوع اندکی استرس به او وارد می کند اما به تدریج که تعداد مقالات آدم بالا می رود چنین استرسی کم می شود. به علاوه فرد به تجربه در می یابد بهتر است با ان گروه همکاری کند تا رقابت. راهش را هم یاد می گیرد.

اصل کار پژوهش خیلی استرس ندارد اما گاهی  افراد خودشیفته در محل کار  پیدا می شود  که استرس بیجا تزریق می نمایند. از این قبیل افراد باید حذر کند باید راهی یافت که فشار روانی بیجا به فرد یا به فضای کاری وارد نکنند. مخصوصا در کارهای پژوهشی نظیر کار ما که طمانینه و تمرکز لازم هست حذر از آنها لازم هست. ماها سی چهل سال روی موضوعی کار می کنیم تا نوک سوزنی علم را جلو ببریم. ۵۰ سال بعد هم نتایج آن به مرحله کاربرد می رسد. در نتیجه استرس یک ساعت این ور و آن ور  نباید کشید. بلکه باید کوشید این قبیل استرس ها ما را از ریل اصلی خارج نکند.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

با وحشیان دهن به دهن نذارید. با گاو وحشی که نمی شه احتجاج کرد. خودتان را از معرض شاخ های آنها دور کنید. تعداد وحشیان کم هست و دایره جولانشان هم محدود. اما اگر شاخ بزنند، آسیب جدی جسمی و روحی می بینید. حیف شماست. مراقب خود باشید.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

خبر ناگوار بیماری ترانه علیدوستی  خاطرات نه چندان دور  را به یاد من آورد. بهتر است مرور کنیم. دو سال پیش در همین فصل سال  ترانه علیدوستی  وهمبازی هایش برای فیلم «برادران لیلا» به جشنواره کن رفته بودند. 

در فضای مجازی یک عده در تاختن به ترانه علیدوستی از هم پیشی می گرفتند. این عده از جنس افرادی که روزی با دگنگ از عباس کیارستمی در بازگشت از کن استقبال کردند نبودند!  اتفاقا طرفداران  پروپاقرص زهرا ابراهیمی شده بودند که همان سال جایزه کن را برد! دایم زهرا ابراهیمی را که از ایران مهاجرت کرده بود و در فیلمی که شبهه ضد اسلامی بودن داشت بازی کرده بود، برسر ترانه علیدوستی می کوبیدند! برخی از  مذهبیون به زهرا ابراهیمی می توپیدند وبرخی از چپگراها به ترانه علیدوستی! درآن روزها تاختن به ترانه علیدوستی و قربون صدقه زهرا ابراهیمی رفتن ، بین جماعتی که به روشنفکری خود می نازیدند یک جور افه بود!

 یکی از بهانه های تاختن به ترانه علیدوستی این بود که ترانه علیدوستی «دامن گنده» پوشید و باعث شد پیرمرد همبازی اش، سعید پورصمیمی، دیده نشود. آن زمان چنین نوشتم:

« یک عده  شعار واویلا سر می دهند که دامن ترانه علیدوستی گنده بود پیشکسوت نجیبی مثل سعید پورصمیمی در گوشه وایستاد بی احترامی به پیشکسوت شد! ای واویلا! وا مصیبتا! باباجون! اونجا جشنواره کن هست. زورخانه نیست که نگران این باشید مبادا زنی وارد بشه و حواس ها از حلوا حلوا کردن پیشکسوت به سوی دامن گنده اون زن منحرف بشه. عکس هنر پیشه های زن خارجی در جشنواره کن را ببینید. انواع و اقسام دامن های گنده پوشیده اند. کسی هم ازشون ایراد نمی گیرد که چرا دامنشان مانع از دیده شدن فلان هنرپیشه پیشکسوت شد که در گوشه ایستاده بوده. سنت جشنواره کن و اسکار و…. همین چیزهاست. دامن گنده ترانه هم اونجا چیزی غیر عادی ای نبوده. 

تعارف که نداریم. اونجا هنرپیشه می روند که دیده بشوند. شما علاقه به دیده شدن اگر ندارید دنبال این جور جاها نباشید.

:

اسم جشنواره کن را سرچ کردم. عکس های زیر اومد. همه این دامن ها از دامن ترانه علیدوستی گنده ترند اما کسی نمی گه که واویلا این دامن ها را پوشیدند و به پیشکسوت هایی که در گوشه وایستادند ظلم شد دیده نشدند . زورخانه که نیست که زن سانسور بشه تا مرد پیشکسوت دیده بشه! جشنواره کن هست. خوب یا بد، همینه! سنت ٧٥ ساله اش فراهم ساختن بستری برای دیده شدن هنرپیشگان زن با دامن گنده است. خوشتان نمی آد، اخبارش را دنبال نکنید

به جایش کارتون پهلوانان را ببینید که در مورد سنت های زورخانه ای هست. من و شاهین یک مدت این کارتون را می دیدیم. همه اش در مورد پهلوانان پیشکسوت و فرهنگ اونهاست. به خواست من و شما ، جشنواره کن قرار نیست فرهنگ زورخانه ای پیدا بکنه

»

چند ماه گذشت و جنبش مهسا پیش آمد و موضع ترانه علیدوستی را درباره اش می دانید. ترانه از آن پس  ممنوع الکار شده و فیلمی بازی نکرده. زندان افتاده و حالا به شدت مریض هست.

آقای سعید پورصمیمی ( یا به قول حمله کننده ها به ترانه« پیرمرد نجیب!!) چی؟ اصلا نگرانش نباشید. ماشالله یک فیلم در این مدت بازی کرده و پارسال هم در جشنواره فجر نامزد بهترین بازیگر مرد شده.

نتیجه: این قدر با زنان نامهربان نباشید. انتظار نداشته باشید که زن خود را سانسور کند تا پیرمرد جولان دهد!

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

در مرور تاریخ مشروطه ما بارها در مورد تاثیرات مراوده با قفقاز به طور عام و تاثیرگذاری مجله ملانصر الدین می خوانیم اما پشت پرده آن را عموما نمی دانیم. کتاب خانم حمیده جوانشیر با عنوان «حادثه همزاد من است» مکمل بسیاری خوبی برای مطالعات در زمینه تاریخ مشروطه هست.

برادر همسر حمیده خانم --که جزو شخصیت های اصلی کتاب

«حادثه همزاد من است» می باشد—از همرزمان ستارخان بود و مشوق برادرش و  خانواده اش برای مهاجرت به تبریز و درنتیجه انتشار ۸ شماره از مجله ملانصرالدین در تبریز هست. تک تک این ۸ شماره مطالبی را منتشر کرده که در کوتاه مدت باعث تحول در اداره تبریز و در بلند مدت باعث بالاتر رفتن دید مردم شده است. بیراه نخواهد بود اگر بگوییم که در صورتی که  مهاجرت کوتاه مدت این خانواده به تبریز صورت نمی گرفت زندگی ما در آذربایجان بیش از آن چه که هست بسته بود. چه بسا اگر آن هنگام حمیده خانم  و زنان دیگر قفقازی به تبریز نمی آمدند نه تنها نسل ما در نوجوانی در اتوبوس از دست زنان عجوزه آزار کلامی می شنیدیم بلکه خود  نسل ما هم این قدر رشد فکری نمی کردیم که کمتر دختران نسل بعد را بیازاریم! تجربه ای که حمیده خانم ازآن زن قفقازی در بازار امیر در کتاب نقل می کند تا همین اواخر هنوز تکرار می شد. در واقع تا شروع جنبش مهسا کماکان بود (اصطلاحی هم دارد: اتوکش). از پارسال پاییز اوضاع برای زنان تغییر کرده. گویا بالاخره مردان با مشاهده ظلم گشت ارشاد فهمیده اند چه قدر زشت هست که در خیابان و بازار مزاحم دختران شوند (ادب از که آموختی از بی ادبان!)

کاریکاتوری در مجله ملانصرالدین چاپ شده بود که در آن دو زن حسرت زندان را می خوردند چون که دست کم پنجره داشت!

من وقتی این کاریکاتور ملانصر الدین را دیدم تعجب کردم چون که تا جایی که در فیلم آرشین مال

آلان دیده بودم خانه های باکو پنجره به بیرون داشت. در کتاب حمیده خانم از نبود پنجره در تبریز انتقاد کرده بود. شاید این کاریکاتور هم مربوط به ۸ شماره ای باشد که در تبریز منتشر شده است. آیا حدسم درست هست؟

آزادی نسبی زنان در آن سوی ارس در صد سال پیش  البته بدون هزینه به دست نیامده بود. نوشته بعدی ام باز هم در مورد خاطرات حمیده خانم هست و در آن به این هزینه می پردازم. البته برداشت وتحلیل من از این خاطرات هست. چنین تحلیلی در کتاب حمیده خانم جوانشیر نیامده است.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو