مینجیق

اما الان فرق کرده. ظلم به زنان -به خصوص زنان جوان- به شدت تمام از جانب مردان صاحب قدرت-- که عمدتا پیرمردانی هستند که خیلی وقت ها توسط همان زنان نسل قبل از ماکوک می شوند-- درجریان هست. گاه هم از جانب مردان جوان تری ظلم صورت می گیرد که نوچه های همان پیرمردان حساب می شوند و تحت لوای آنها می تازانند. اما فرقی که کرده این هست که زنان نسل ما کمتر در این ظلم همدست و یا صحنه گردان می شوند. مردان جوان تر هم وقتی ظلم ها را می بینند طرف دختران را می گیرند. ما از کودکی این ظلم ها را دیده ایم. برایمان عادی نشده اما شوکه هم نمی شویم. الان که به تدریج ظلم ها در رادار مردان قرار می گیرد (عمدتا هم خود ما زنان دهه پنجاهی در رادارشان قرار می دهیم) ابتدا شوکه می شوند بعد یک مرتبه خشمگین می شوند.

داشتم به پیرمردی در جمع پیرمردان خرده می گرفتم که چه طور اختیار تصمیم گیری برای تمدید قرارداد محققان خانم جوان با اندیس-ایچ ۹ و ۱۰ را داده به مردی تنها سه سال بزرگتر از آنها با اندیس ایچ ۶ که تحت تاثیر یک پیرزن حسود با مدرک لیسانس هست؟ یک محقق با اندیس ایچ ۶ چه صلاحیتی دارد که محققی جوان تر ازخود با اندیس ایچ ۹ یا ده را اخراج کند؟! چون اولی مرد هست و دومی زن؟! چون اولی نورچشمی پیرزنی پرچانه هست و دومی مایه حسادت وی؟!

پیرمردان -به سبک سنتی -دفاع نسبتا پرحرارت مرا از حقوق محققان خانم جوان با خنده های کریه تمسخر آمیز پاسخ گفتند!

چیزی که آن پیرمردان نمی فهمند آن هست که ایران دیگر آن ایران ۲۰-۳۰ سال پیش نیست که با همین خنده های کریه و تمسخر حق خواهی زنان جوان تر جلو بروند و آب از آب تکان نخورد. چیزی که نمی بینند و نمی فهمند آن هست که مردان جوان دیگر وقتی از افتضاح این ارزیابی (اخراج محققان زن جوان فعال برجسته به فرمان یکی بسی پایین تر از خود تنها به دلیل مرد بودن)خبردار می شوند بسی بیشتر از خود من خشمگین می شوند. پیرمردان به آنها هم بخندند و تمسخر کنند ببینیم چی می شود!؟ دیگه اونها که مینجیق نیستند که بشود عمری با خنده های کریه تمسخر آمیز دست به سر کرد!