دوشنبه 18 مرداد 1400
+0 به یه ن
معضل زباله گردی متاسفانه در بیشتر شهرهای ایران - از تهران گرفته تا سوسنگرد - وجود دارد. برخی از روی دلسوزی و محبت به زباله گردان کمک هایی می نمایند. از لحاظ انسانی این کمک ها ارزشمند هستند اما مسىله را حل نمی کند.
از سوی دیگر، در برخی از شهرها با کمال تاسف سعی کرده اند با زباله گردان برخورد قهری داشته باشند. این برخورد و این نگرش از خود پدیده زباله گردی هم بیشتر جای تاسف و ناراحتی دارد!
با توجه به سابقه و فرهنگ شاعرانه و احساسی ما، شایع ترین برخورد با پدیده زباله در کشور ما سرودن شعر یا نوشتن متن های احساسی و… هست. در گام اول این متن ها وسرودها می توانست آگاهی بخش باشد و منجر به حرکت برای پایان دادن این پدیده شود . اما آن قدر تکرار شده که تقریبا عادی گشته است و همت چندانی را بر نمی انگیزد.
اگر مدیریت پسماند درست باشد خود این فرآیند هزاران شغل مناسب ایجاد می کند. زباله گردان به جای تا کمر خم شدن در سطل های زباله با اون شرایط اسفناک می توانند در بخشی از صنعت بازیافت استخدام شوند و کارگر متعارف با شغلی معمولی شوند که این قدرها به سلامت شان آسیب نرساند.
چنین کاری اولا مستلزم مدیریت صحیح پسماند توسط نهادهای ذیربط هست. ثانیا، نیازمند همکاری شهروندان است که با طرح همکاری کنند و زباله های خود را در منزل و در محل کار تفکیک نمایند.
در تهران ١٦ سال هست که کانکس های جمع آوری زباله خشک در محلات مختلف نصب گشته امابسیاری از تهرانی ها حتی یک بار هم زباله تفکیک شده تحویل این کانکس ها نداده اند.
در سال ٩٣ در قزوین خواستند طرح پسماند را بسامان کنند اما ٧ سال بعد از آن زباله گردی معضلی است که در قزوین باقی مانده و بنا به گزارش ها، فقط نیم درصد مردم قزوین در مبدا به تفکیک زباله می پردازند.
مشکل چیست؟ چرا شهروندان با این طرح ها همراه نمی شوند؟! مگر نمی خواهند مشکل زباله گردی در شهرهایشان حل شود؟! مگر نمی بینند این مشکل چه قدر به بهداشت عمومی جامعه ضربه وارد می کند؟!
🍀@minjigh
اشتراک و ارسال مطلب به:
فیس بوک
تویتر
گوگل